Συγνώμη..

Συγνώμη που δεν έχω δύναμη να υπερασπιστώ και να αρθρώσω το ανάστημά μου πλέον ως Έλληνας στο εξωτερικό. Να νιώσω υπερήφανος για τον τόπο μου, να αντικρούσω με τα όποια επιχειρήματά μου τους κακεντρεχείς "βαρβάρους" και τα ειρωνικά σχόλια τους και να δέχομαι κάθε υποτιμιτικό σχόλιο νιώθοντας ότι με κάθε κατάφασή μου σε ¨αρνιέμαι τρείς φορές¨. Που θεωρούν την χώρα μου ένα μικρό μπουρδέλο κατοικιμένο από τεμπέληδες που μόνη τους έννοια είναι οι θερινές διακοπές και πώς θα καταστρέψουν τον δίπλα τους (χωρίς να προσπαθούν οι ίδιοι να γίνουν καλύτεροι).

Συγνώμη Ελλάδα μου που δεν μπόρεσα να "μεγαλώσω" και να επιβιώσω στο σύστημά σου, που δεν μπόρεσα να αλλάξω κάτι και φυγομάχησα θυμίζοντάς μου πέντε στίχους που είχα ακούσει κάπου: " Στα 18 μου προσπάθησα να αλλάξω τον κόσμο στα 30 είδα ότι ήταν δύσκολο γιαυτό προσπάθησα να αλλάξω την χώρα μου. Στα 40 ακόμα να καταφέρω κάτι οπότε στράφηκα στην πόλη μου. Στα 50 ακόμα χωρίς αποτέλεσμα είπα θα αλλάξω την οικογένειά μου. Στα 60 συνηδιτοποίησα ότι αυτό που έπρεπε να αλλάξω πρώτα απ'όλα ήταν ο ευατός μου."

Συγνώμη που οι πολιτικοί που διάλεξα, διαλέγω και θα διαλέγω δεν υπηρετούν εσένα. Που θα μπορούσαν κάποιοι (αλλά όχι εγώ) να τους χαρακτηρίσουν προδότες.

Συγνώμη που, έστω και αν ώρες ώρες μιλώ για σένα με γεμάτα μάτια, δεν με αγγίζουν τα προβλήματά σου.


Συγνώμη που δεν μπορώ να προτείνω λύσεις, έχω στερέψει από ιδέες και το μόνο που μπορώ είναι να απολογούμε για πράγματα για τα οποία θα ΄πρεπε να απολογούνται άλλοι. Αναλαμβάνω όμως εγώ το δύσκολο έργο της ευθύνης και της απολογίας κάθώς οι άλλοι έχουν να ασχοληθούν με σημαντικότερα πράγματα- να σώσουνε τον τόπο μου.

Συγνώμη Ελλάδα που περιμένεις να σε σώσω απο τις επιλογές μου και υπακούω στους εν δυνάμει σωτήρες σου. Που δεν μπορώ να πολεμήσω αυτό που με έμαθες να είμαι.

Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι... κουράστηκα, ας καθήσω στον καναπέ ακόμα λίγο..

Συγνώμη..

Γεώργιος Αλέξανδρος Τζαλαβράς.